آدما یه سری خاطرات دارن که در اوجِ بی‌اهمیتیشون در لحظه، مثل سنگ‌ریزه‌هایی روی هم تلنبار می‌شن و یه کوهِ عظیم می‌سازن و یه غارِ تاریک که توش محلِ زندگی می‌شه. وقتی طرف یهو قاطی می‌کنه، عصبی می‌شه یا افسرده می‌شه به خاطر اون موقعیت کوچیکی نیست که براش اتفاق افتاده؛ بلکه به این خاطره که غار روی سرش فرو ریخته و هیچکس نمی‌فهمه سنگینیِ اون سنگ‌ریزه‌هایِ انباشته‌شده چقدر بوده!
می‌دونم این بدترین چیزی بود که می‌تونستم روز عید بنویسم ولی باید می‌نوشتم.
به هر حال سال نو مبارک!
