صاحب باشگاهی که میرم یه خانم میانسال مثلا حدود 45، 50 ساله ولی بهش میاد بین 30 تا 40 سالش باشه. موهای سفید و مشکی که به خاطر گذر عمره اما مثل مش قشنگه و هیکل کاملا ورزشکاری. یه جذبه ی خیلی خاصی هم داره. همه ی رشته ها رو هم کار میکنه، یعنی جوری که اگه یکی از مربی ها نیاد خودش جایگزین میشه. بعضی از رشته ها هم کلا دست خودشن.
پارسال من حدود 6 ماه نتونستم برم بعدش که رفتم دیدم سوخته! صورتش، دست هاش، گردنش... همه سوخته بودن، توی خود باشگاه هم این اتفاق افتاد. اینکه چجوری این اتفاق براش افتاد زیاد مهم نیست که بگم، مهم اینه که بگم چجور با این اتفاق وحشتناک کنار اومد. بچه ها میگفتن چشمش زدن.
بعد از اون اتفاق چیزی که توی نظر من اومد این بود که شاید دیگه نیاد باشگاه، شاید حتی دوست نداشته باشه خودشو توی آینه خونه نگاه کنه... ولی اون آدم قوی ایه. با قدرت به زندگیش ادامه داد، کلاساش رو میاد، صبح تا شب رو جلوی آینه ی باشگاه ورزش میکنه.
به نظرم از همیشه هم زیباتره :)
دلم میخواد این روزو به اون تبریک بگم که درس بزرگی رو به من و همه ی هم باشگاهی هام داد.
مهم نیست چه اتفاقی زندگیتو تغییر بده، باید پر قدرت ادامه بدی.
