پارادوکس خودِ ماییم

+مردم رو دیدی توی خیابون؟ انگار نه انگار که قرنطینه شده.

-آره اصلا رعایت نمی‌کنن. راستی، ابروهات چه خوب شدن.

+ واقعا؟ مرسی‌ آره امروز صبح گفتم حالا قرنطینه می‌خواد شروع بشه برم سریع آرایشگاه کارامو انجام بدم. وای نمی‌دونی که چقد شلوغ بود. مردم اصلا درک ندارن که.

- خوب کردی. من دیگه هفته پیش واسه عقد پسر خاله‌م رفته بودم آرایشگاه، کار خاصی نداشتم حالا بخوام برم.

+ عقد پسر خاله‌ت بود؟ مبارکه. واسه همین نیومده بودی باشگاه؟

- مرسی قربونت. روزی خودت بشه. آره دیگه درگیر جشن اون بودم.

+ به سلامتی. مرسی عزیزم. راستی، گفتن باشگاه رو می‌خوان تعطیل کنن.

- آره آخه کرونا باز شدید شده. وضعیت رو قرمز اعلام کردن

+ بهتر. من می‌خواستم برم شهرستان نمی‌دونستم این جلساتی که نیستم رو چطوری جبرانی بیام.

- واسه تو خوب شد ولی من تو خونه حوصله‌ام سر می‌ره.

+برو خونه فامیلی کسی، البته خب گفتن تجمع نکنید.

- نه دیگه می‌مونم خونه.

+ باشه عزیزم پس من برم دیگه. ایشالا بعد قرنطینه می‌بینمت.

[همدیگه رو بغل کردن و خدانگهدار]

و این مکالمه عین واقعیت بود. پارادوکس خودِ ماییم.

 

هفتِ هشت

-چی بدتر از بیست سالگیه؟

+بیست و یک سالگی!

سوز سرما

هر جا که لرز بر تن نحیفش می‌نشست، دستانش را به آغوش می‌کشید و با گرمای عشقی که از جانش تراوش می‌کرد، تار و پودش را از سرما می‌زدود و چیزی به سلول‌هایش تزریق می‌کرد؛ به سان آرامش، امنیت و عشق.

سوز سردی از برف‌ها برخاست و کوران شد.

به چشم بر هم زدنی دستان یخ‌زده خویش را بی هیچ مأمن و پناهی یافت. آتش گرفت. اشک ریخت. زجه زد.

اما نه، این برایش کافی نبود. حنجره‌اش از فریادی که کشید سوخت. با مشت‌های کوچکش به جان برف‌های کوفته افتاد. آنقدر که تن اندوهگین و روح زخمی‌اش بر زمین افتادند. گویی برف‌ها حالش را فهمیده بودند که تنها بی‌صدا ضرباتش را مزه مزه می‌کردند و دَم بر نمی‌آوردند. اما حتی آن‌ها هم قادر نبودند تسلی‌ بخش شعله‌ای که بر دلش افتاده بود و آرام آرام از درون ذوبش می‌کرد باشند. و آنجا بود که مرگش، آهسته، آغاز شد.

پادشاه فصل‌ها؟

پاییز قشنگم سلام، کلام در ستایش زیباییت قاصر است. تا کنون بیش از میلیون‌ها نفر از رنگ‌های آتشین و بکرت گفته‌اند و با این حال هنوز دفتر این شرح‌ها به انتها نرسیده و گمان نمی‌کنم که هرگز برسد. با فکر به روزهای ابری و شب‌های بارانیت، هودی‌های جذاب و بارش برگ‌هایت قند در دل هرکسی آبنبات می‌شود و دلش به تالاپ و تولوپ می‌افتد. نمی‌دانم چگونه از روز‌های پرخاطره‌ای که سالیان زندگی‌ام را ساخته‌اند بنویسم اما این را بدان که با تو همیشه عنصری را در وجودم و کنارم داشته‌ام و این را مدیون تو هستم. عنصری که در نهایت موجب گشادی رگ‌هایم و جوشش خون در آنها می‌شود. عنصری که گاهی اشک را از چشمانم جاری و مرا به فین فین می‌اندازد. آری، به راستی که حقیقت دارد؛ پادشاه حساسیت‌ها، پاییز!

:d

می‌خواستم طولانی‌تر بنویسم که قشنگ وقتی تو حس رفتین ضدحال بشه بعد با خودم گفتم نه ولش کن، گناه دارین. اون سری خیلی اذیتتون کردم بسه دیگه😅

به رنگ درد

دردها هیچوقت بی‌رنگ نمی‌شوند، فقط کم‌رنگ می‌شوند و گاهی هم پررنگ!

عادت نکن

از وقتی کوتاهشون کردم نه گریه کرده بودم نه پشیمون شدم. هر کسی هم که دیدشون و افسوس خورد رو دلداری دادم که دوباره بلند می‌شن و مثل قبل می‌شن. ولی راستش هر بار که دست می‌کشم توشون و جای خالیشونو حس می‌کنم یه چیزی روی قلبم سنگینی می‌کنه. امروز حتی براش بغض کردم و خجالت کشیدم که چرا سر همچین چیزی می‌خواد گریه‌م بگیره. مدام به خودم می‌گم بیخیال، قرار نیست همیشه کوتاه بمونن که. ولی واقعیت اینه چند سال باید بگذره تا دوباره مثل قبل بشن. دارم سعی می‌کنم نفس عمیق بکشم و به این فکر نکنم که بخشی از وجودم رو از دست دادم و خوشحال باشم که یاد گرفتم بگذرم از چیزی که بهش عادت کرده بودم. 

عادی باش

هر چه می‌گذشت به عادی بودن خود بیشتر پی می‌برد و این باعث خاص‌تر شدنش می‌شد.

تعطیل

من: فکر کنم روزی که به دنیا اومدم جمعه بوده.

اون: از کجا می‌دونی؟

من: آخه همیشه تعطیلم، قاااااه قاه قاه:/

و اما بعد از سرچ کردن تاریخ تولدم به این حقیقت دست یافتم که:

آنچه که نمی‌دانیم

همه با تحسین نگاهم کردند و گفتند که فکرش را نمی‌کردند از همگیشان قوی‌تر باشم، در کنترل احساساتم، کنترل اتفاقات و حفظ خونسردی‌ام. اما هیچ‌کدامشان نمی‌دانست، دختری که اینگونه با تحسین و تعجب راجع بهش صحبت می‌کردند همان کسی بود که دور از چشمانشان، در رختِ خواب اشک ریخت، حین نماز بغضش را قورت داد و هنگام آشپزی، آستینش نمناک شد از گرفتن اشک‌هایش.

بیگانه

و به بدترین شکل ممکن عذابت می‌دهند. به تو آسیب می‌زنند و تو را به تکه های کوچکی می‌شکنند و هرگز، هرگز زمان کافی برای احیا را به تو ارزانی نمی‌دارند و هر بار، درست لحظه‌ی قبل از بهبود یافتن، ماشه می‌فشارند، در حالی که مغزت را نشانه گرفته‌اند. نخواهی مُرد، با این حال، علی‌رغم تجربه نکردن خروج روح از تن مچاله‌ات، تمام درد و رنج‌هایش را چشیده‌ای. زنده خواهی ماند اما جوشش شربت مرگ را در وریدت حس خواهی کرد که چگونه نفرت و عذاب را به قلبت وارد می‌کند.