هرچی تو دلته بنویس .فکرایی که تو سرته و به زبونت نمیاد.این فکرا روی دلت بار میشه،میماسه،نمیذاره راحت حرکت کنی،جای فکرای تازه رو میگیره وخلاصه دلتو میپوسونه.تو میشی یک زباله دونی فکرای کهنه،که اگه حرف نزنی گَندش میکُشدت!
Oscar and the lady in pink - Eric Emmanuel Schmitt
خیلی وقته نرفتم سراغ دفتر خاطراتم میترسم آخرش خاطره ها از سرم بپرن و من هنوز ننوشته باشمشون،میترسم حس این روزام بره و من هنوز اوضاعم رو تعریف نکرده باشم.هوووووف از این بی حوصلگی -_-
پدرلیو: "میدونی که ما واقعا بهت افتخار میکنیم."
لیو: "چرا؟برای چی؟ من باختم پدر.بیشتر مردم معتقدن که من اصلا نباید تلاش میکردم."
پدرلیو:"فقط برای ادامه دادنت.دختر عزیز من!ادامه دادن خودش یه عمل قهرمانانه است!"
The girl you left behind-JoJo Moyes
یه سری آدما هستن که محبت هایی که بهشون میکنی رو نمیبینن، شایدم نمیخوان که ببینن. اینا ته کار برمیگردن تو روت با خنده و مثلا به شوخی میگن:"تو که برام کاری نکردی"!!!!
عه؟ پس اینا چی بود؟ انتظار نداشتم که بخوای ازم تشکر کنی چون حتما برام عزیز بودی که اینکارو واست کردم اما این کم لطفیت در پس شوخی بدجور دل میشکنه.
اصلا به نظرم شوخی ها جدی ترین حرف هان! اینو مطمئن باشین.
خیلی خوبه که آدم به این درک برسه که لطفی که بقیه در حقمون میکنن هر چند کوچیک رو ببینیم و باور کنیم که این کارشون در حد توانشون بوده و وظیفه ای برای انجام اون نداشتن.
لطفا ببینیم
لطفا بفهمیم
لطفا قدر بدونیم
سلام سلام
امروز میخوام یه سوال ازتون بپرسم.نمیدونم تا حالا بهش فکر کردین یا نه ولی حالا میپرسم تا بهش فکر کنید و جواب بدین
متفاوت ترین/عجیب ترین آدم زندگیتون کیه؟
و چرا؟ یعنی چه چیزی اونو متفاوت میکنه؟
ممکنه دلیلتون یه چیز خیلی ساده باشه ولی اشکالی نداره.برام خیلی جالبه که بدونم
مثلا برای خودم فکر میکنم داییم آدم متفاوتیه چون توی ظرف آجیل تخمه هارو میخوره و همیشه پسته و بادوم هارو دست نخورده ول میکنه!
ما یه گروه داریم برای انگلیسی صحبت کردن و تمرین زبان.یه سری زدیم کانال فارسی (!) و مکالمه های جالبی شکل گرفت.اینجا سه شخصیت داریم که یکیشون خودمم (من) و دو نفر دیگه که با اسم های A و S نامگذاری شدن.بحث از قوانین عجیب و به شدت رو مخ مورفی شروع شد و رسید به تلاش های بعد از شکست...
A: من به یه جمله ی فلسفی هیچوقت نرسیدم! "بعد از هر باخت یه پیروزی هست" یا یه همچین چیزی!
من: آهان! بعد از باراول بازم تلاش کردی؟
A: آره :(
من:همین خودش بُرده ! :)
S:احسنـــــت!
من: خداییش ببینین چقدر جملات گوهر بار میگم D: یادداشت کنین خب!
A: جا داره این جمله رو به اون مَثل اضافه کنم و توئیتش کنم D:
من: آره با هشتگ دکتر شریعتی!
s: وای D:
من: خب، شما چی S؟ در مورد تلاش های بعد از شکستتون به ما بگید D:
S:به نام خدا.....S هستم.....اع....چیزه...!
A: بُرده دیگه انگار همه رو!
S: بعید میدونم!
A: وای چه توئیت خوبی شد.تا الان 30 تا لایک خورده(اشاره به همون جمله فلسفی مون داره D:)
S: تلاش بعد از شکستم میتونه پشت کنکور باشه!
A: که بردی دیگه،ایول♥
(آخه S دانشجوی پزشکیه الان)
A: دکتر شریعتی(منو میگه) ،بیا بیشتر صحبت کنیم، 5 بار ریتوئیت شد.تا فردا میریم برای 1000 تایی شدن!
من: کاش جایزه میدادن.نمیشه یه جوری حق الریتوئیت بگیریم ازشون؟ D:
S: حق الریتوئیت؟؟؟ D:
A: زین پس به جای واژه ی فرنگی و غرب گرایانه ریتوئیت از "بازنشر" استفاده نمایید!
من: توی گروه انگلیسی؟؟؟ D: به نظرم باید از یه جای دیگه شروع کنی!
S: امشب میتونم بگم شکوفا شدی قشنگ بلومون!-_- D:
A: موافقم D:
من: خودمم متوجهش شدم حقیقتاD: ^_^
حتما شما هم بعضی وقتا به این فکر کردین که راز هاتونو با چه کسی در میون بذارین، اصلا در میون بذارین یا نه؟
اینجا میخوام دو دسته ادم رو بهتون معرفی کنم که تا حد امکان باید از در میون گذاشتن راز باهاشون خودداری کنید
دسته اول آدم هایین که زیاد حرف میزنن. این دسته چون از همه چی و همه کس حرف میزنن واقعا انقدر قابل اطمینان نیستن که بخواین چیزی بهشون بگین و ازشون بخواید که به کسی در مورد اون نگن. اگر مدتی با دقت به حرفاشون گوش بدین متوجه این میشید که از راز های بقیه با شما صحبت میکنن پس احتمال اینکه راز شمارو هم فاش کنن هست.
دسته دوم آدمای خجالتی هستن. شاید با خودتون بگید چطور ممکنه یه فرد خجالتی که از قضا احتمالا زیادم حرف نمیزنه بخواد در مورد راز خصوصی شما به کسی بگه؟
خب جریان اینطوریه که این افراد توانایی گفتن "نه" رو ندارند بنابراین به سوال هایی که ازشون پرسیده میشه جواب میدن. چرا؟ چون به نظرشون زشت میاد اگه جواب فلانی رو ندن، زشته اگه بگن نه، زشته که بگن این مسئله پیش من محفوظه و نباید در موردش به کسی بگم!
بنابراین این دسته هم افراد مناسبی نیستن.
گذشته از همه این ها طبق فرموده ی امام علی علیه السلام هر چی تعداد افرادی که رازمون رو میدونن بیشتر باشه در واقع تعداد فاش کنندگان اون راز هم بیشتره و هیچکس مثل خود ادم نمیتونه رازش رو نگه داره.
روزتون بخیر :)
هر وقت صفحه آماده ی نوشتنه تمام چیزایی که در طول روز مدام تو ذهنم رژه میرفتن و میگفتن "بیا مارو بنویس" پرواز میکنن و میرن
بعد که از وب خارج میشم باز میان میگن "ها ها ما باز اینجاییم تا مغزتو منفجر کنیم"
چیزی که به نظر میاد اینه که فکر و خیالای من انتحارین! :/
بگذریم از این حرفا...
یادمه قبلا یه بار که خیلی ناراحت بودم از اینکه چرا یکی از افکارمو به یکی از دوستام گفتم، توی دفترم نوشته بودم: " منم میرم مثل آدم های تنها نویسنده میشم!"
به نظرم نویسنده ها آدمای تنهایی بودن
وگرنه چه چیز دیگه ای باید باعث بشه که آدم به جای حرف زدن ،بنویسه...؟
امروز داشتم به این فکر میکردم که خودمم دست به کیبورد بشم (همون دست به قلم خودمون) اخه شخصا واقعا لذت میبرم از خوندن دستنویس هایی که میبینیم، ولی مساله اینه که توی وبلاگ بعضی ها که میرم میبینم که چقدر قشنگ و روون اتفاقات رو تعریف کردن و من به اون خوبی نمیتونم یه چیزی رو تعریف کنم، با این حال دارم سعی میکنم اعتماد به نفسم رو ببرم بالا و هر چی تو ذهنمه رو بریزم بیرون
قبلا اینکارو کردما ولی توی دفتریادداشت های روزانه م و هیچکسم تا حالا نخوندتشون. نه اینکه منشوری باشن یا چیزی... نه فقط یه حسی بهم میگه بذارم همینجوری که میشناسنم بمونه
فضای اینجا کلا متفاوته اما "سعی کردن" حداقل کاریه که باید انجام بدم تا چند سال دیگه مدیون خودم نباشم
